İnsanlığın güven duygusundan uzaklaştığı, bireysel yaşamı tercih ettiği bir çağı yaşıyoruz. Etrafımızda olan biten şeylere karşı duyarsız davranışlar göstermek çok normal bir hal almış durumda. Bir an önce kendi kurtarılmış bölgemize dönüp, orada güvende hissetmek arzusundayız.

Hepimiz şu cümleyi duymuşuzdur; ‘’nerde o eski günler,eski komşuluklar,eski bayramlar…’’ gibi.Bu ‘’eski…’’ile başlayan geçmişe özlem cümleleri uzar gider. Neden mi ? Çünkü aynı sokaktaki komşumuzun sevinciyle coşup, kederiyle hüzünlendiğimiz o vakitler geride kalmış. Duyguların bu samimiyet içerisinde yaşanması hali, insanı duyarlı, vicdanlı ve vefalı yapan unsurlardır. Mahalle ortamında yetişen veya aynı ev içerisinde bir büyükanne / büyükbaba ile bir arada yaşayan,büyüyen bir çocuk,muhakkak ki vicdan sahibi bir birey olacaktır.Bu vicdan duygusu ise vefalı olmasını sağlayacaktır .

Vefa nedir ki? Çok mu rastlanır kendisine?

Denilebilir ki İstanbul’da bir köklü okulun (Vefa Lisesi) ve bir semtin adıdır. Oysa vefa,sevgiyle saygıyla,merhametle ve vicdanla beslenen bir güzel duygudur.Vefa duygusu saf tertemiz,pırıl pırıl,katışıksız bir sevgidir.Bu sevgiyi taşımak,etrafındaki insanlara sinerji vermek her insanın yapabileceği bir meziyet değildir.Mayasında vefa olan dostluklar,arkadaşlıklar kalıcıdır, süreklidir. Aksi durumlardaki birliktelikler ise sabun köpüğü hükmünde olup çıkar ilişkisi bittiği anda hemencecik sönüveririler.

Vefa sözünde durmaktır, kadir kıymet bilmektir,terk etmemektir.Vefa; kişinin dostlarını unutmaması,onların dostluklarına ve iyiliklerine daha güzeliyle karşılık vermesidir. Yolumuzda yürürüken, yaşarken bize bir şeyler katanları unutmamaktır. Yahya Kemal’İn şiirlerini tercüme eden bir Batılı , ‘vefa’ kelimesinin kendi dillerinde karşılığını bulamaz. Yerine hangi kelimeyi yazması gerektiğini sorunca, Yahya Kemal, ‘vefa kelimesini olduğu gibi yaz ‘ cevabını verir.

Sözün ustaları der ki; ‘vefa ile dostluk ikiz kardeştir.Cömertlik olmayınca malın,vefa olmayınca dostluğun hayrı yoktur.’ Vefa nedir; aramak sormaktır, göremesen de anmaktır, yad etmektir . Hayatına dokunmuş bir öğretmenini,bir büyüğünü; mesela seni okula her gün taşıyan servis şoförünü veya okuldaki çaycı amcayı veya sana bisiklet sürmeyi ilk öğreten kişiyi hatırlamandır, onu araman ve hatırını sormandır. Bazen hiç tanımasan da, yolda yürürken güler yüzle selam vermendir sokağını temizleyen temizlik görevlisine.

Hatta ve hatta sana yiyeceğin türlü türlü mahsülü sunan toprağa dokunman,onu okşamandır vefa…

Dahası da var elbette…
Seni kusursuz yaratan yüce Mevla’ya dua etmendir, şükretmendir vefa.. İnsanlara faydalı olmandır vefa.

Ne demiş Hz.Mevlâna: ‘’Dostlarını daima vefa ile hatırla can. Arayan sen ol, bulan sen, tanıyan sen ol, kucaklayan sen. Kula vefası olmayanın Hak’ka vefası olmaz ‘’

Dostluklarımızı vefa ile besleyelim, perçinleyelim. Sevgimizi, karşılığını beklemeden verelim. Hayat bir hediye…Sevelim,sevilelim…